Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo (2024)

rien10 schreef:

Ik maak het van heel dichtbij mee.
Chronisch ziek treft ook de omgeving. Minder zwaar uiteraard. Maar er is een impact. En ook bij de buitenstaanders is er verdriet, frustratie en zorg.

Dat is het ook. Voor mijn man, zoon en moeder is het aanpassen geweest. Van iemand die overal mee na toe ging en alles deed naar iemand die eigelijk overal nee op zegt. Op het werk met uitjes of iets leuks is het ook moeilijk. Want ja ik ben op werk altijd aan , waarom kan ik daarna dan niets meer doen.. ook niet 1 keer in de maand. Omdat ik keuzes moet maken en die keuzes gaan meestal om mijn gezin en niets daarbuiten.

Wat ik als 'omgeving' vooral 'vervelend' vind, is dat je zo machteloos bent. Behalve daadwerkelijke hands-on hulp kun je verder zo verdomd weinig. Je kunt het niet eens écht begrijpen (en dat krijg je soms ook te horen) en het is twee kanten op ook best lastig om iedere keer weer te zeggen: kan ik wat voor je doen, kan ik je ergens mee helpen. Want dat is ook niet dagelijks nodig en niet iedereen wil dat.

Het is lastig. Zowel voor iemand die chronisch ziek is en/of beperkingen ondervindt, op welk gebied dan ook, als de omstander die niet weet wat-ie wel of niet moet doen, zeggen of aanbieden. En dan soms ook nog fijntjes te horen krijgt: je zult nooit begrijpen hoe het is. Nee, dat klopt ook. Maar de meeste doen echt hun best.

Nou ja, dat soort dingen dus.

rien10 schreef:

Het enige wat ik bedoel is; pieken en dalen zijn voor de zieke in kwestie vreselijk lastig.
Voor de omgeving ook.
Het is voor de omgeving lastig omdat die vaak niet 1,2,3 kan zien of iemand in een piek of in een dal zit.
En ook dat mag benoemd worden.

Voorts wens ik iedereen uitsluitend pieken toe. Nou, eh, nee. Uitsluitend pieken lijkt me rete vermoeiend. Ik wens iedereen een gezond, gelukkig en stabiel leven toe.

Pieken en dalen zijn extreem lastig.

Na een piek volgt vaak een dal, na eem geweldige piek vaak een langer en of dieper dal.

Maar de pieken zijn voor (sommige) chronisch zieken zó belangrijk, dat ze willens en wetens het onvermijdelijke dal erbij pakken.

Een chronisch zieke die een fantastische piek heeft, waar misschien wel super energie en lol in lijkt te zitten, is op dat exácte moment mogelijk heel erg over diens grenzen aan het gaan.
En dat kan dus willens en wetens zijn (bij mij persoonlijk zeer zeker in ieder geval)

Het toch doen heeft te maken met dat dat soort pieken mentaal de boel soms even erg kunnen opladen.
En dat is weer super hard nodig om de zwaarte van alles wat niet (meer) kan op te vangen zonder er mentaal compleet aan onderdoor te gaan.

Als een chronisch zieke er op een bepaald moment voor kiest om samen met jou een geweldig moment of een geweldige dag te hebben dan zou je dat haast dus als een stevig compliment kunnen zien.
Want dan ben jij de uitverkorene die het dus waard is om het dal in te duiken.

Doordat ik dingen niet kan (vakantie) of niet weet dat ik het op dat tijdstip kan (uiteten, half dagje met de motur) kan mijn vriend dat ook niet zomaar plannen of doen.
Alles gaat met de dag.

Hier went inmiddels het niet mee kunnen ergens heen. Gelukkig red ik me ook wel alleen en heb ik het zoveel plezier aan de beelden van diegene die wel plezier heeft. Soms steekt het wel.

Wat Femke hierboven schrijft klopt voor mij wel. Ik heb al zoveel wat ik niet meer kan en waar mijn passie lag. Zoveel nope gaat ook al niet meer. Dat ik voor de dingen die ik nog wel kan extra geniet, met alle gevolgen van dien. Meestal nemen we mijn bus mee of de camper zodat ik vroegtijdig kan afhaken en gaan liggen zonder dat mijn partner ook naar huis moet. En ben ik bv op een festival of pretpark meld ik me ook wel eens bij de ehbo voor even liggen. Gelukkig hebben ze meestal die mogelijkheid wel

Ik ben nu na een week ellendig beroerd zijn eindelijk weer aan het opkrabbelen. Alleen maar van naar huis rijden. en is gv nu alleen op pad. Ik had dolgraag meegegaan maar de energie ontbreekt me om alleen maar achterop te zitten voor een uurtje

Volgende week een dag zwarte cross. Dat gaat zeker na afgelopen week een heel pittige opgave worden. Komende week alleen mijn bus klaarmaken. En de dag ervoor rijden we vast die kant op (nou ja ik zit er naast dan) zodat we dichtbij kunnen slapen. Dat scheelt de dag erop weer wat reistijd en dus energie. De nacht erop zetten we mijn bus weer inde buurt zodat ook geen energie verspild wordt aan terugrijden. De dag zelf hoop ik ergens nog te kunnen gaan liggen/slapen. Maar het geeft me zoveel positieve energie op de dag zelf dat ik er een week voorbereiding en waarschijnlijk een week slappe na"pret" voor over heb.

rien10 schreef:

Wow! Wat een veroordeling van mijn woorden.
Chronisch zieken mogen iets moeilijk vinden, maar niet chronisch zieken niet?

Nee dat bedoel ik niet, maar ik bedoel alleen, draai het eens om?

Met vrienden gaat het goed, soms een beetje aanpassen maar dat lukt wel.

Vandaag gingen we wandelen met een ander stel met de honden. Zij door het bos, ik over het fietspad met mijn kleine scootmobiel die uit elkaar kan en in de auto past. Dat is voor mij een beetje balen maar de rest heeft er geen last van. Nou ja, een beetje want ik weet daar de weg van toen ik nog wel kon wandelen en zij hadden blijkbaar totaal geen richtingsgevoel

En dat schuldgevoel, daar worstel ik zo mee. Heb al 100x gevraagd waarom ben je nog bij me. Heb al diverse keren gezegd, ga alsjeblieft een beter leven zoeken met een gezonde partner, want ik kan het je niet meer geven.
Ook vaak gezegd als ik in het ziekenhuis lag, neem lekker een avondje voor jezelf, biertje, goede film. Maar hij blijft trouw elke dag langs komen, hij mist niet 1 dag.

Nu scheelt het ook dat we al ruim 17 jaar samen zijn, dan kan je relatie wel iets lijden denk ik....
Maar ik gun hem gewoon een leven wat ik niet kan bieden, en toch blijft hij

Wij zijn bijna 21 jaar samen, dat betekent wel iets.

Mijn man heeft een hekel aan ziekenhuizen, die weet niet hoe snel hij weer weg kan komen. Niet altijd leuk maar als hij met tegenzin daar zit, dan liever niet. Hij zorgt er wel voor dat ik alles heb wat nodig is.

Volgens mij heb jij een super lieve man die heel veel van je houdt. Voel je daar niet schuldig over, dat is liefde.

Percy schreef:

Volgens mij heb jij een super lieve man die heel veel van je houdt. Voel je daar niet schuldig over, dat is liefde.